6. Oddziaływanie materii na cząstki przestrzeni

W OTW stwierdza się, że materia zakrzywia czasoprzestrzeń. Oznacza to po prostu, że dla ustalonego obserwatora jednakowe zegary mogą tykać w różnym tempie i jednostka długości może być inna w różnych miejscach przestrzeni. Podane są dokładne wzory określające to zakrzywienie.

Jeżeli czasoprzestrzeń tak jak i materia jest obiektem fizycznym, to skąd czasoprzestrzeń „wie”, że ma się zakrzywić w obecności materii i w jakim stopniu? Tego się nie wyjaśnia, tylko się stwierdza, że taka jest geometria czasoprzestrzeni. Jeżeli czasoprzestrzeń jest tworem matematycznym, to co powoduje spowolnienie zegara blisko dużej masy?

W tej teorii przestrzeń i materia są na równi tworami fizycznymi. Przestrzeń utworzona z elementarnych cząstek, analogicznie jak gaz, ma określoną gęstość. Cząstki przestrzeni poruszają się z pewnymi prędkościami i wzajemne, bezpośrednie oddziaływanie tych cząstek wytwarza w przestrzeni pewne ciśnienie. Materialna kula jest otoczona cząstkami przestrzeni, które są „przyciągane” przez cząstki materii kuli tak samo jak cząstki materii. Cząstki przestrzeni, znajdujące się bliżej kuli, są „przyciągane” silniej, niż te, które są dalej. Powoduje to zmianę gęstości cząstek przestrzeni otaczających kulę, w zależności od ich odległości od kuli. Blisko powierzchni kuli gęstość cząstek przestrzeni jest większa niż dalej od jej powierzchni. Zwiększenie gęstości powoduje wzrost ciśnienia wytworzonego przez cząstki przestrzeni.

Ten rozkład gęstości przestrzeni jest podobny do rozkładu gęstości cząstek atmosfery otaczającej Ziemię. Ziemia „przyciąga” cząstki atmosfery i dlatego w pobliżu jej powierzchni gromadzi się więcej tych cząstek.

Zmiana gęstości cząstek przestrzeni w pobliżu powierzchni Słońca powoduje, że planety są „przyciągane” silniej, niż wynika to z wielkości masy materii Słońca. Dodatkowa siła pochodzi od kuli cząstek przestrzeni o zwiększonej gęstości otaczającej Słońce. Dla Słońca ten efekt jest znikomy, ale w przypadku obiektów o bardzo dużej masie może być znaczny.

Oddziaływanie grawitacyjne zmienia przestrzeń. W różnych miejscach przestrzeni może być inna jej gęstość i inne ciśnienie, wywołane wzajemnym oddziaływaniem cząstek przestrzeni oraz cząstek materii. Równocześnie ze zmianą własności przestrzeni zmienia się tempo upływu czasu, zmieniają się odległości punktów i zmienia się prędkość światła w danym miejscu. Te zmiany może zaobserwować obserwator O', znajdujący się w ustalonym miejscu przestrzeni, porównując wielkości zmierzone przez obserwatora O, w danym miejscu, z odpowiednimi wielkościami, jakie są w danym miejscu według niego. Natomiast obserwator, który mierzy prędkość światła w różnych miejscach przestrzeni i znajduje się blisko miejsca pomiaru otrzy­ma zawsze taką samą wartość prędkości światła.

Nośnikiem dźwięku są cząstki materii, tzn. bez cząstek materii dźwięk nie może się rozchodzić (nie istnieje). Światło może rozchodzić się w próżni. Powietrze nie jest nośnikiem światła, ale w zależności od jego gęstości zmienia się prędkość światła, rozchodzącego się w powietrzu. Przestrzeń, tak jak i materia, nie jest nośnikiem światła. Oddziaływanie cząstek przestrzeni, analogicznie jak oddziaływanie cząstek powietrza, z fotonami (cząstkami światła) może zmienić ich prędkość. Nie należy utożsamiać przestrzeni, składającej się z elementarnych cząstek, z tzn. „eterem”, który miał być nośnikiem światła.

Jak wiadomo z obserwacji astronomicznych, światło przebiegające blisko Słońca nie porusza się po prostej, ale ulega pewnemu odchyleniu. W OTW odchylenie występuje ze względu na zakrzywienie czasoprzestrzeni. W tej teorii zmiana prędkości światła, związana ze zmianą gęstości przestrzeni, daje taką samą wartość odchylenia promienia światła przechodzącego blisko Słońca jak w OTW.