Uwagi końcowe

Dla wyjaśnieni zjawiska grawitacji i bezwładności przyjąłem pewne założenia początkowe. Starałem się, aby te założenia były możliwie proste i bezwzględnie konieczne. Założenia są tak dobrane, aby wnioski z nich wynikające były zgodne ze znanymi faktami, potwierdzonymi doświadczalnie i zgodne z obserwacjami astronomicznymi.

Oddziaływanie grawitacyjne zachodzi między elementarnymi cząstkami materii (takimi jak elektron czy kwark) oraz elementarnymi cząstkami przestrzeni, za pośrednictwem grawitonów. Elementarne cząstki materii lub przestrzeni mogą absorbować oraz emitować grawitony. Absorpcja grawitonów przez elementarną cząstkę może być niesymetryczna. O grawitonach zakładam, że są wirtualne i przenoszą między cząstkami pęd oraz energię. Oddziaływanie grawitacyjne dwóch elementarnych cząstek powoduje ich odpychanie a nie przyciąganie. Bliskie ciała nie oddziałują ze sobą grawitacyjnie a ich „przyciąganie” jest skutkiem ich oddziaływania z odległymi cząstkami Wszechświata, za pośrednictwem grawitonów.

Istotną rzeczą jest zachowanie równowagi między ilością grawitonów absorbowanych i emitowanych przez cząstkę, w ustalonych warunkach.

Ważnym elementem jest wprowadzenie nowej definicji masy i zwrócenie uwagi na zależność między masą i czasem. Ta zależność pozwoliła określić współczynnik α określający zmiany tempa upływu czasu i zmiany odległości w różnych punktach pola grawitacyjnego. Z wprowadzonej definicji masy łatwo zrozumieć związek między masą i energią. Dla cząstek elementarnych określono ich masę w zależności od pola ich powierzchni.

Do niedawna podzielałem powszechne przekonanie, że masa grawitacyjna jest równa masie bezwładnej. Pokazałem jednak, że to przekonanie jest błędne; masa grawitacyjna nie jest równa masie bezwładnej. Odrzucenie tego błędnego przekonania pozwoliło na dalszy postęp w budowie modelu oddziaływania grawitacyjnego.

W Ogólnej Teorii Względności zakłada się równość masy bezwładnej i grawitacyjnej. Ta równość nie jest dokładna, więc OTW jest również pewnym przybliżeniem rzeczywistości.

Z istnienia grawitacji, takiej jak opisana powyżej, wynika, że nasz świat nie może być deterministyczny. Na poziomie cząstek elementarnych przypadkowość jest nieusuwalną częścią naszego świata, w pewnej części wynikającą z oddziaływania grawitacyjnego.

Oddziaływanie grawitacyjne w sposób nieprzewidywalny zmienia pęd, energię i położenie cząsteczek. W związku z tym nie można odwrócić kierunku upływu czasu. Gdybyśmy zarejestrowali ruch elektronu a następnie odtworzyli go od końca, to ten obraz nie byłby zgodny z rzeczywistym ruchem elektronu po odwróceniu wektorów prędkości i przyspieszeń wszystkich cząstek. Już po chwili nastąpiłyby przypadkowe emisje i absorpcje grawitonów, które zmieniłyby ruch elektronu w porównaniu z obrazem tego ruchu odtwarzanego od końca. W związku z tym przyjmuję, że istnieje tylko jedna rzeczywistość w danej chwili czasu. Ta rzeczywistość nieustannie się zmienia i nie ma powrotu do tego, co było wcześniej. Na poziomie cząstek elementarnych czas biegnie tylko w jedną stronę. Ze względu na rozszerzanie się Wszechświata nigdy nie zostanie odtworzona sytuacja, jaka zaistniała w przeszłości.

Bardzo ważne było również zrozumienie, że zasada względności jest prawdziwa tylko w przybliżeniu i we Wszechświecie istnieje pewien wyróżniony układ odniesienia.

Przyjęcie założenia, że ruch cząstki elementarnej odbywa się skokowo w wyróżnionym układzie odniesienia pozwala zrozumieć, dlaczego w wyniku oddziaływania z grawitonami cząstka nie jest hamowana podczas swojego ruchu w układzie inercjalnym. Również z tego założenia wynika, że masa grawitacyjna nie zależy od prędkości cząstki; analogicznie do faktu, że ładunek elektryczny cząstki nie zależy od jej prędkości. Ten wniosek jest również uzyskany w inny sposób.

W mechanice kwantowej przyjmuje się, że ruch cząstki elementarnej jest ciągły, ale to jest tylko założenie. Chciałem zobaczyć jakie są konsekwencje przyjęcia skokowego ruchu cząstki elementarnej, dlatego podrozdział 1.2. jest trochę rozbudowany.

Oddziaływanie grawitacyjne i bezwładność ciał są wynikiem działania tego samego mechanizmu oddziaływania elementarnych cząstek materii oraz przestrzeni całego Wszechświata, za pośrednictwem grawitonów. Wyjaśnienie mechanizmu bezwładności stało się bardzo proste, gdy zrozumiałem, że podczas dowolnego ruchu ciała w układzie inercjalnym suma pędów przekazanych do tego ciała, przez grawitony z nim oddziałujące, jest wektorem zerowym i połączyłem to z założeniem, że cząstki elementarne mogą zmieniać swój pęd i energię tylko przez emisję lub absorpcję grawitonów.

Wydaje się, że grawitacja warunkuje istnienie cząstek elementarnych poprzez wywieranie na nie ogromnego ciśnienia, dzięki czemu nie ulegają rozpadowi. Często czytam, że grawitacja to bardzo słaba siła. Nie mogę się z tym zgodzić. Nie odczuwamy działania grawitacji tak, jak ryby głębinowe nie odczuwają ogromnego ciśnienia wody w ich środowisku.

Z przyjętych założeń wynika, że siła grawitacji działająca na cząstki elementarne ma zawsze skończoną i ograniczoną z góry wartość. Z tego względu jest wątpliwe istnienie czarnych dziur. Ich istnienie nie jest potwierdzone obserwacjami astronomicznymi. Obiekty o bardzo dużej masie i ogromnej gęstości materii mogą wywoływać takie efekty grawitacyjne w swoim otoczeniu, jak gdyby obserwowany obiekt był czarną dziurą.

Dla zrozumienia zjawiska rozszerzania się Wszechświata nie są potrzebne założenia, powołujące do istnienia nowe rodzaje energii czy nowe pola. To zjawisko wynika w naturalny sposób z określenia oddziaływania grawitacyjnego między cząstkami materii oraz cząstkami przestrzeni, przy pomocy grawitonów.

Założenia, które przyjąłem są bardzo proste, ale bardzo często prowadzą do skomplikowanych i zaskakujących wniosków. Oddziaływanie grawitacyjne przedstawiłem na prostych przykładach, ale i tak niektóre wzory są przybliżone. Starałem się zrozumieć mechanizm oddziaływania grawitacyjnego wykonując odpowiednie obliczenia, ale przyroda nie zajmuje się obliczeniami tylko po prostu funkcjonuje.

Mam nadzieję, że przedstawiony mechanizm oddziaływania grawitacyjnego nie zawiera sprzeczności i jest zgodny z danymi doświadczalnymi i obserwacjami astronomicznymi.