Wstęp do części pierwszej

Powszechnie przyjmuje się, że grawitacja jest wzajemnym przyciąganiem ciał. Jabłko spada na Ziemię, ponieważ jest przez nią przyciągane. Jeżeli nie przedstawimy wyjaśnienia dlaczego jabłko jest przyciągane przez Ziemię, to nie możemy uważać, że nasze rozumienie grawitacji jest poprawne. Równie dobrze można powiedzieć, że jabłko spada na Ziemię, ponieważ jest odpychane przez przestrzeń, która znajduje się nad powierzchnią Ziemi.

W prawie powszechnej grawitacji czytamy: „Każde dwa ciała przyciągają się wzajemnie ...”, ale należy to traktować jako opis sytuacji a nie stwierdzenie, że tak jest naprawdę. Lepiej byłoby powiedzieć w ten sposób: „Każde dwa ciała zachowują się tak, jak gdyby przyciągały się wzajemnie...”, wówczas bardziej bylibyśmy skłonni zastanawiać się dlaczego tak się dzieje. A tak, „ciała się przyciągają”, rzecz jest oczywista i nie budzi żadnych wątpliwości.

W Ogólnej Teorii Względności nie mówi się o siłach działających między ciałami, a ich zachowanie wyjaśnia się jako wynik zmiany geometrii czasoprzestrzeni, spowodowany obecnością materialnych ciał. Brak jednak wyjaśnienia jak to jest możliwe, że materia zmienia geometrię czasoprzestrzeni. Po prostu zmienia i koniec. OTW należy traktować jako geometryczny opis działania grawitacji, znacznie lepszy, niż opis podany przez Newtona.

W tej książce przedstawiam inny pogląd na grawitację niż powszechnie przyjęty, prezentując nowy model działania grawitacji w oparciu o oddziaływanie elementarnych cząstek materii oraz przestrzeni za pośrednictwem grawitonów.

Już dawno podjęto próbę wyjaśnienia przyciągania grawitacyjnego dwóch ciał w oparciu o oddziaływanie ciał z grawitonami. Według jednego modelu przestrzeń jest wypełniona równomiernie cząsteczkami – grawitonami, poruszającymi się we wszystkich kierunkach. Grawiton po zderzeniu z ciałem przekazuje mu swój pęd. Ten model tłumaczy, dlaczego między dwoma ciałami występuje „przyciąganie”. Jednak z tego modelu wynika, że powinna zmniejszać się prędkość planet w ich ruchu orbitalnym i planety już dawno powinny spaść na Słońce. A więc ten model jest błędny. Ta teoria była zbyt prosta, żeby była prawdziwa.

W proponowanym modelu grawitacji takie hamowanie ruchu planet nie występuje. Ciała poruszające się swobodnie nie są hamowane w swoim ruchu. Wręcz przeciwnie, to właśnie dzięki oddziaływaniu z grawitonami możliwy jest ruch jednostajny ciała, na które nie działają siły zewnętrzne. Z tej teorii nie wynikają żadne wnioski sprzeczne z doświadczeniem i obserwacjami astronomicznymi.

W części pierwszej opisuję mechanizm działania grawitacji i konsekwencje jego działania bez stosowania wzorów matematycznych. Tylko tekst i rysunki. Z tego opisu można zrozumieć nową ideę oddziaływania grawitacyjnego i wnioski, które z niej wynikają. Ta część powinna być zrozumiała dla każdej osoby zainteresowanej oddziaływaniem grawitacyjnym.

W części drugiej, stosując dość prostą matematykę, przedstawiam oddziaływanie grawitacyjne dokładniej.

W oddziaływaniu grawitacyjnym ciał występują siły, które na te ciała działają. W jaki sposób można podziałać siłą na dane ciało bez odwoływania się do niezrozumiałego oddziaływania na odległość? Można je po prostu popchnąć bezpośrednio innym ciałem. Na kulę bilardową podziałamy siłą, jeżeli uderzymy ją kijem lub inną kulą.

Spoczywający worek z piaskiem, który pochłonie wystrzelony do niego pocisk zostanie odrzucony zgodnie z ruchem pocisku (podziała na niego siła zgodnie skierowana z prędkością pocisku).

Również odrzucenie z ciała jego części powoduje powstanie siły działającej na obydwa fragmenty. W ten sposób działa napęd rakietowy. Cząstki rakiety i cząstki spalin oddziałują bezpośrednio ze sobą, są od siebie odrzucane i powstają siły poruszające rakietę w jedną stronę oraz strumień spalin w drugą.

Spoczywający karabin, który wystrzeli pocisk zostanie odrzucony przeciwnie do ruchu pocisku (podziała na niego siła przeciwnie skierowana do prędkości pocisku).

Dla wyjaśnienia sił oddziaływania grawitacyjnego, działających na ciała, rozsądnie jest przyjąć, że z ciałami materialnymi oddziałują (mogą być pochłaniane lub wyrzucane przez ciało) cząsteczki zwane grawitonami, które poruszają się z prędkością światła w całym Wszechświecie. Materialne ciała oddziałują grawitacyjnie z materią oraz przestrzenią Wszechświata poprzez wzajemną wymianę pędu i energii za pośrednictwem grawitonów. Dzięki temu oddziaływaniu na ciała mogą działać siły grawitacji. Absorpcja (pochłonięcie) grawitonu przez ciało powoduje popchnięcie ciała w tę stronę, w którą poruszał się ten grawiton, natomiast emisja (odrzucenie) grawitonu spowoduje popchnięcie ciała w stronę przeciwną do ruchu grawitonu.

Gdyby ciała tylko absorbowały (pochłaniały) grawitony wówczas nieustannie wzrastałaby ich energia i zarazem masa, przy czym ich ruch byłby hamowany. Dlatego należy przyjąć, że ciała również emitują (odrzucają) grawitony. Masa ciała pozostanie stała, jeżeli między ilością emitowanych i absorbowanych grawitonów zostanie zachowana równowaga.

Grawitony nie zostały wykryte w żadnym doświadczeniu, być może ze względu na ich znikomą energię.

Sposób oddziaływania cząstek materii z grawitonami i własności grawitonów zdefiniowałem w ten sposób aby wynikające z tych założeń własności grawitacji były zgodne z doświadczeniem i obserwacjami astronomicznymi.

Oddziaływanie grawitacyjne między materialnym ciałem i pozostałą materią oraz przestrzenią jest oddziaływaniem między elementarnymi cząstkami tego ciała i pozostałymi elementarnymi cząstkami Wszechświata. Aby zrozumieć grawitację należy określić oddziaływanie grawitacyjne między cząstkami elementarnymi.

Na poziomie cząstek elementarnych świat jest kwantowy.^[1] Materii nie można dzielić na coraz mniejsze części. W pewnym momencie natrafimy na cząstki już niepodzielne. Zjawiska i procesy fizyczne, na poziomie cząstek elementarnych, przebiegają w sposób skokowy a nie ciągły. W ten sposób zmieniają się pęd i energia elementarnej cząstki. Przyjąłem, że ruch cząstki elementarnej jest również serią skoków, odpowiednio zdefiniowanych, z jednego miejsca do drugiego. Podobnie czas i odległość mają charakter kwantowy. Oddziaływanie grawitacyjne można zrozumieć przyjmując, że zjawiska i procesy fizyczne są skwantowane.

Kwantowy charakter naszego świata jest trudny do zaakceptowania. Świat obserwowany bezpośrednio naszymi zmysłami wydaje się ciągły, zjawiska przebiegają płynnie a nie skokowo.

Oddziaływanie ciał z materią i przestrzenią całego Wszechświata, za pośrednictwem grawitonów, pozwala między innymi wyjaśnić:

Więcej informacji we wstępie do części drugiej.